تو قلب منی، قبله ی تحت پیگرد.

خدایا. به کی پناه ببرم که پناهم بده؟ به کی رو بزنم که رومو زمین نندازه؟ کدوم یکی از درهای رحمتت رو بزنم تا به روم باز بشه؟ من هر چی هستم، خودت بهتر میدونی بهش وفادارم. حتی اگه پلیدترین و پست ترین آدم روی زمینم باشم، با اون عین کف دست بودم، به عشقش وفادار بودم و هستم. خودت بهتر میدونی. حتی دلم نیومده به کسی دیگه فکر کنم! حتی نگاه! بخدا سزای این قلب، این درد نیست. در حق هر کس هر گناهی که کردم، در حق ارمغان نکردم. هر گناهی کردم که قلبتو به درد آورده، که باعث شده 4 سال در برابرم سکوت کنی و اجابت نکنی. من حاضرم تاوانشو با جانم بدم، چون اون تحملش آسونتره. حاضرم بمیرم اما حتی یه رو دیگه بدون اون زندگی نکنم. آخه مگه تو ارحم الراحمین نیستی؟؟ ببینم نکنه تو هم برا کمک و اجابت، آقازاده ها رو میزاری اول صف؟؟ یا اونایی که چشم رنگی و جذاب ترن رو زودتر راه میندازی؟ من که خودم میدونم آهی در بساط ندارم. میدونم چیزی که ارزشمند باشه و بشه باهاش به کمک و اجابتت امیدوار بود رو ندارم. اما خودت که داری میگی فضل و کرمت همه جا رو گرفته، اون که دیگه حساب و کتاب نداره. داره؟ خودت امیدوارم کردی، دلمو گرفتم توو مشتم، اومدم سمتت بگم هیچی ندارم جز این دل که خودت الحق بهتر از همه میدونی کینه و بغضی از کسی توش نیست. نفرت و بدخواهی توش نیست. اگه خیری خواستم، برا همه خواستم. منم و همین دل. نزار بمیره. ببینم مگه امروز برای دلم روز مبادای تو نیست؟ محبتات و اجابتت رو گذاشتی واسه کی؟ واسه وقتی که از غصه دق کردم؟ یا وقتی که ازت ناامید شدم و راهمو از سمت تو کج کردم؟ خسته شدم. خسته شدم. به خدا دیگه طاقت ندارم. خودت میدونی همین الانی که دارم مینویسم، اشک توو چشمام جمع شده، بغض توو گلومو گرفته، دلم داره میترکه. به چه اسمی صدات بزنم جوابمو میدی؟ چجوری ازت بخوام دلت به رحم میاد؟ دلیل این دردی که توو دلم میزاری چیه؟ چرا هی یهویی بی دلیل باید دلتنگ اون نامرد بشم؟ مگه من چیکار کردم؟ هی خدا خدا کردم گفتم من که اینهمه به فکرشم، چرا یه بار به خوابم نمیاد؟ حداقل توی خواب ببینمش. درسته اون نامرد حتی توی خوابم مثل یه غریبه باهام برخورد میکنه. ولی بازم اشکال نداره، حداقل ببینمش. ولی نیست، انگار نه انگار. شب دعا میکنم و با دل امیدوار به زور میخوابم، صب پا میشم ببینم اجابت شده، ببینم پیامی چیزی اومده، با شوق میام میبینم هیچی نیست. اونقدر این روال تکرار شده که دیگه داره حالم از این زندگی بهم میخوره. نه میتونم بیخیال بشم، نه میتونم دعا نکنم، نه میتونم امیدوار نباشم. یه باره بگو تو رو آفریدم تا مرگ در زندگی رو هر روز به دیگران نشون بدی. امن یجیب المضطر اذا دعاه و یکشف السوء؟؟؟ الان یه مضطر داره صدات میزنه کجایی؟؟؟ من به اونچه کردم و دارم امیدی ندارم، فقط امیدم به فضل و کرم توئه. اینکه با تمام وجودم و با وجود تمام دردام ازت میخوام، برات مهم نیست؟ خب اینکه قبل از تمام این خواستنا، به خودت توکل کردم چی؟ اونم برات مهم نیست؟؟ به امید تو وارد این راه شدم. تنها گذاشتنم چه معنایی داره؟ اصلا فرض کنیم تو نخواستی وارد این راه بشم و من از روی حماقتم فکر کردم کمکم میکنی. ولی ایا خدایی که من میشناسم، اونقدر حقیر و دون پایه ست که امید بنده ای رو که حتی اصلا به خیال خودش داره راه درستو انتخاب میکنه رو ناامید میکنه؟ که تکیهگاه توکلش رو ویران میکنه؟ که پایه های باورش رو خراب میکنه؟ اما حتی الانم هر چی که دارم فکر میکنم میبینم تصمیمم اشتباه نبوده. من فکر کردم کمکم میکنی و وارد این راه شدم، درست یا غلط کاری ندارم، اما کار غلطی نمیخواستم بکنم، نیتم خالص بود و درست. پس حق داشتم فکر کنم کمکم میکنی. حالا من گمان بردم کمکم میکنی، تو آیا اون خدایی هستی که به گمان خوب بنده هات دست رد بزنی؟! .

اگه میدونست چقدر میتونه برام عامل انگیزه و شوق باشه، اگه میدونست چه دردی رو دارم تحمل میکنم، دردی که هر روز داره بیشتر میشه، اگه میدونست انتظاری که ازش دارم، ناحق نیست، اگه میدونست چقدر خرد شدم توی این روزا و شبای نبودنش، اگه میدونست. یعنی نمیدونه؟ بدبختی اینجاست که اونقدر اینا رو بهش گفتم که فکر نمیکنم ندونه! میدونه و بازم نمیخواد. این باعث و بانی تمام این درداست. نمیخواد! میدونه توی چه حالی ام و بازم نمیخواد. هر کی ندونه، ممکنه فکر کنه چقدر باهاش بد بودم که حاضر نیست تحت هیچ شرایطی برگرده. هیچکس نمیدونه. هیچکس. که چقدر دوستش دارم. که چقدر دلتنگش شدم.

عیب کار اینجاست که فکر میکنه دست خودمه. فکر میکنه اگه بخوام، میتونم بزارمش کنار. فکر میکنه دارم اغراق میکنم. میخوام نفرینش کنم! خدایا به حق تمام لحظاتی که با درد گذروندم قسمت میدم، همین عشقو توی دلش بزار. تا ببینم وقتی دلتنگ میشه، میتونه سراغمو نگیره. تا ببینم وقتی ناراحتش میکنم، دلشو میشکنم، میتونه نبخشه؟. تا ببینم اگه رهاش کنم، میتونه فراموشم کنه و بره سراغ زندگیش؟
اونوقت فکر کنم بفهمه چرا هر وقت دلمو میشکنه، بازم دوستش دارم، این یعنی چی؟ تا بفهمه چرا نمیتونم فراموشش کنم. تا بدونه مریض روانی نیستم، مردم آزار نیستم، دست خودم نیست اگه نمیتونم ازش دست بکشم. خیلی خوب میشد اگه همین عشقو میزاشتی توی دلش. حیف که هم تو دلت نمیخواد این کارو بکنی، هم من دعام مستجاب شدنی نیست. که اگر بود، حالا دست توی دست کنار هم بودیم، نه با یه دنیا غم، توی یه حال خراب.

ویرایش شده: الان فال گرفتم، فک میکنی چی اومد؟
یوسف گمگشته باز آید به کنعان .
این از اون وقتاست که قلبا اعتقاد دارم و حس میکنم که خدا جوابمو داده
فدات بشم که اینقدر مهربونی.