آقای آشـنا

خاطراتی که ما از آدم ها داریم، بسیار بیشتر از حضور واقعی آنهاست در زندگی ما!

یک دیگ گذاشته ایم وسط و او را انداخته ایم درون دیگ

سپس هر چه با او در ارتباط بوده، هر احساسی که از ارتباط با او داشته ایم، هر ترانه و آهنگی که در حال دوست داشتن یا فراق او شنیده ایم، هر کوچه و پس کوچه و شهری که با یاد او در آنها قدم زده ایم را ریخته ایم درون این دیگ!

همین شده که میبینی تمام زندگیمان شده خاطرات او!

اندک اندک در می یابی که حتی به گذشته هایی که اصلا او را هم نمی شناختی راه پیدا کرده

به خاطرات کودکی ات!

انگار آن زمان ها که نشسته ای قایم موشک بازی کرده ای هم او آمده نشسته یک گوشه و تماشایت میکرده

آنقدر درگیرش بوده ای که نشسته ای فکر کرده ای. و فکر و فکر و فکر

هر خاطره و اتفاقی را با او معنا کرده ای

به گذشته هایت رفته ای و خاطراتت را دانه دانه تحریف کرده ای تا او با ارزش ترین فرد زندگی ات باشد

در کنار هر امضای معلم زیر هر املایت جستجویش کرده ای

با هر آبنبات و لواشک طعم او را به خورد خودت داده ای

اما اشتباه کرده ای!

او را در زمان ها و جاهایی راه داده ای که اصلا نبوده و نباید بوده باشد!

افتخاراتی را به او نسبت داده ای که کوچکترین نقشی در آنها نداشته

زمان گذشت تا بفهمم، نباید بگذارم هیچ کسی از حد خودش فراتر برود

او را فقط در جاهایی ثبت کنم که حضور داشته

فقط از احساساتی دم بزنم که از او دیده ام

او را در خاطراتی شریک کنم که تمام قد در آن حضور داشته

او اگر یک دوستت دارم گفته، من قیافه خوشبخت ترین آدم روی زمین را به خود نگیرم

و همه اتفاقات زندگی ام را به آن پیوند نزنم

از اولین بیستی که گرفتم تا ماجرای لیز خوردن و شکستن دستم

نه اینکه کار بدی باشد. نه!

عین عشق است.

اما این زمان، زمان مناسبی برای این کار نیست

من اینها را نمی دانستم.

و به تو جایگاهی را دادم که قائدتا نباید در آن می بودی!

روزی دهنده من کسی دیگر بود، جان دهنده من کسی دیگر بود و من در دامان مهر و عطوفت کسی دیگر پرورش یافتم

وقتی زمین خوردم، خودم پا شدم! وقتی تنها شدم، محرمم کسی دیگر بود.

در آن زمان ها، تو کجا بودی؟؟

نبوده ای. و من به اشتباه ترین صورت ممکن، تو را در تمام آن لحظات دیده ام

نمی دانی آن زمان که دل پر مهر خودم را به تو بخشیدم،

و به بی بدیل ترین حادثه زندگی ام مبدل ساختم

چقدر احساسات در من آمده و رفته و چند بار شکسته ام و ناامید شده ام، بلند شده ام یا از نو ساخته ام

نمی دانی و همین شد که فکر کردی کارم چندان اهمیتی نداشته

نمی دانی در متن چه خاطراتی حضورت را ثبت کرده ام

یا در دل چند پس کوچه، با تو (توی خیالی) قدم زده ام.

چند بار دستانت را گرفته ام یا در تصوراتم با تو در مورد چه اتفاقاتی صحبت کرده ام

نمی دانی . آن هنگام که نام تو را در تمام زندگی ام ثبت میکردم، خودم را در معرض چه خطر بزرگی قرار داده ام

خطر "دچار شدن"

تو را از کدامین خاطره پاک کنم؟ نقش کدامین لبخند را جایگزین لبخندت کنم؟ 

تو دیگر ثبت شده ای! در کنار هر بیست معلم، در کنار هر بلند شدن، در کنار هر اجابت دعا، در کنار هر اشک شوق، در کنار هر لبخند مادر.

و تو امروز برای من به اندازه ای آشنایی که گویا در تمام عمر با تو زیسته ام.

به من گفتی که دل دریا کن ای دوست

دیگر برایم اهمیتی ندارد امروز روز آخر عمرم است یا فردا. اصلا فرض کن بگویند امروز آخرین روز عمر توست. فکر میکنی بلند میشوم میروم کارهای نکرده را سر و سامان دهم و حلالیت هایم را بگیرم؟! نه! همین جا مینشینم و منتظر آن لحظه خواهم ماند. چون من در مقابل خودم سرافکنده شدم. هیچ موفقیتی، هیچ تلاشی، هیچ جایگاهی دیگر برایم اهمیتی ندارد. من خودم را باور ندارم. از نظر خودم بی ارزشم. به همین دلیل همیشه سر به زیرم و خودم را لایق هیچ خوشبختی و موفقیتی نمی دانم! وقتی که می خواهم بخندم، خودم را شایسته آن لبخند هم نمی دانم!

شاید فکر کنی اغراق میکنم اما اینها عین واقعیت است! من به نابودی خود رضایت داده ام. از نظر خودم، دیگر تمام شده ام و کش دادن به این "هیچ بی معنی" جز عذاب ارمغانی برایم ندارد! احساس میکنم برای خدا هم بی ارزشم. آخر بسیار از او خواسته ام و جز درد چیزی ندیده ام. این آخری بیشتر مرا می سوزاند چون من به او توکل داشتم و مطمئن بودم که رهایم نمی کند. در عین حال نعمت هایش را شکر می گویم و اعلان میکنم که کور نیستم! همه را دیده ام، شاید نه همه را ولی بخاطر آنها از او بسیار سپاسگذارم چون به منی که لیاقت هیچ یک از این نعمات را نداشته ام، آنها را بخشیده. 

ناگفته پیداست که اینگونه زندگی، جز سیاهی و تباهی، چیزی ندارد. پیدا تر، نقش توست در این اتفاق! بی باورم کردی به آنچه هستم! بی اعتمادم کردی به قدرتی که دارم! مرا چال کردی در زیر مشتی کار نکرده و دهان سوخته. نیرویی بود در تن و دستانم خالی ماند از حرکت! در مقابل خودم سرافکنده شدم! چون به خود میگفتم "می توانم" اما نشد! مانند خشکیدن غنچه ای در وقت شکوفایی. نابود شدم، شدم یک هیچ بی معنی! باروری و قدرت ساختنم از میان رفت. لبخندم پر کشید و دستانم یخ زد و تو فقط تماشا کردی.! "فقط" تماشا کردی در حالی که خودت هم میدانستی می توانی نجاتم دهی. این قدرت را خودم به تو هدیه داده بودم. من خودم را - با تمام بدی ها و خوبی ها - بی پرده و عیان به تو نشان دادم و اختیار آنچه داشتم و نداشتم را در کف دستانت نهاده بودم. پس می توانستی نجاتم دهی و حتی اگر زمین خورده ام، به پایم بنشینی تا بلند شوم. اما ننشستی و رهایم کردی و اینجا بود که این سوال ذهنم را در خود بلعید که "یعنی برایش ارزشی نداشتم؟". حالا به جوابش رسیده ام. نه! نداشته ام! نه برای تو و نه برای دیگران! همین شد که شدم یک هیچ بی معنی عذاب آور! پس قبل از سرزنش من، خودت را سرزنش کن.

پی نوشت: من دعای التیام نمی خوام. من دست التیام بخش می خوام. که همونطور که رهام کرد، برگرده و در حالی که پشیمونی رو توی نگاهش میبینم، دستامو بگیره و بلندم کنه و بهم بگه براش ارزشمندم. که بگه همیشه براش ارزشمند بودم. که باورم بشه ارزشمندم و اون موقع راضی نشم به این مرگ و نسیان. که بدونم رسیدن به قله های افتخار، همونقدر که قبلا ارزشمند بود، الان هم هست. راضی بشم به حرکت، در بیام از این باتلاق. من که همیشه میخواستم در همه شرایط همراهش باشم، اونم نشون بده که مرد این میدان هست و رفیق نیمه راه نیست. بپذیره مسئولیت دلی که دچارش کرده. واقعا الان تنها کسی که میتونه خوبم کنه تویی! سکوت خدا منو به این نتیجه رسونده که تو باید نجاتم بدی. خدا مسئول درست کردن خرابکاری بنده هاش نیست! اینکه بهم بگن ارزشمندم، چیزی رو عوض نمیکنه. مهم اینه تو بگی و اثباتش کنی!

یه بار رفتم حرفا و چتهای قدیمی رو خوندم. همین چند روز پیش. دیدم عشقی که الان توی سینمه، به مراتب بالاتر و بیشتر از عشق اون روزاست. شاید اگه نمیرفتی، همیشه توی این تردید باقی میموندم که واقعا دوستت دارم؟ و این سئوال که "تا کجا دوستت دارم؟" برای همیشه بی جواب میموند. اما الان میدونم که واقعا دوستت دارم و تا آخر ابد هم ازت دست نمی کشم. 

وقتی یکی بی مهری کرد، دلتو شکست، رهات کرد، و تو بازم دوستش داشتی، باید بدونی که اون همون آدم همیشگیه زندگیته. همونی که اومدنش دست خودشه اما رفتن و نبودنش دیگه دست خودش نیست.

تو میتونستی نیای. میتونستی. اما حالا دیگه هر کاری هم بکنی، از دلم، ذهنم، زبونم، زندگیم، "نمیری". دلم الان روی تو قفل کرده. درشو به روی هر کسی غیر تو هم بسته. با دعا و زور زدن الکی هم باز نمیشه. اگه نیای، همه احساساتم بیخود میشه. همه زندگی ای که برات وسط گذاشتم، بی فایده میشه. همه دعاهام، امیدام، دل بستگی هام نابود میشه.

دلم ازت خیلی پره. پر تر از اونی که بشه به حال خودش رهاش کرد. میدونی چرا؟ چون خیلی بهت اعتماد داشتم. اونقدر که بهت گفتم "دوستت دارم". پس به حال خودم رهام نکن. من از قدیما یه حس مبهم در خودم داشتم. نمیدونم اسمش چی بود، نمیدونم اصلا بخاطر چی به وجود اومده بود یا چطوری برطرف میشد. نمیشه توصیفش کرد. نمیدونم باعث غمم بود یا شادی! اما فکر میکنم همین عشق بود! گویا از لحظه تولد در هر آدمی، عشق هم باهاش متولد میشه. منتها دنبال مقصد و مقصود و مطلبوش میگرده. آره. اگه بهتر فکر کنی، متوجه میشی که احتمالا همین عشق باشه! حالا مقصود خودشو پیدا کرده. حالا قراره خودشو نشون بده.

که اگر کهنه شود، مست ترت خواهد کرد

خدایا. به کی پناه ببرم که پناهم بده؟ به کی رو بزنم که رومو زمین نندازه؟ کدوم یکی از درهای رحمتت رو بزنم تا به روم باز بشه؟ من هر چی هستم، خودت بهتر میدونی بهش وفادارم. حتی اگه پلیدترین و پست ترین آدم روی زمینم باشم، با اون عین کف دست بودم، به عشقش وفادار بودم و هستم. خودت بهتر میدونی. حتی دلم نیومده به کسی دیگه فکر کنم! حتی نگاه! بخدا سزای این قلب، این درد نیست. در حق هر کس هر گناهی که کردم، در حق ارمغان نکردم. هر گناهی کردم که قلبتو به درد آورده، که باعث شده 4 سال در برابرم سکوت کنی و اجابت نکنی. من حاضرم تاوانشو با جانم بدم، چون اون تحملش آسونتره. حاضرم بمیرم اما حتی یه رو دیگه بدون اون زندگی نکنم. آخه مگه تو ارحم الراحمین نیستی؟؟ ببینم نکنه تو هم برا کمک و اجابت، آقازاده ها رو میزاری اول صف؟؟ یا اونایی که چشم رنگی و جذاب ترن رو زودتر راه میندازی؟ من که خودم میدونم آهی در بساط ندارم. میدونم چیزی که ارزشمند باشه و بشه باهاش به کمک و اجابتت امیدوار بود رو ندارم. اما خودت که داری میگی فضل و کرمت همه جا رو گرفته، اون که دیگه حساب و کتاب نداره. داره؟ خودت امیدوارم کردی، دلمو گرفتم توو مشتم، اومدم سمتت بگم هیچی ندارم جز این دل که خودت الحق بهتر از همه میدونی کینه و بغضی از کسی توش نیست. نفرت و بدخواهی توش نیست. اگه خیری خواستم، برا همه خواستم. منم و همین دل. نزار بمیره. ببینم مگه امروز برای دلم روز مبادای تو نیست؟ محبتات و اجابتت رو گذاشتی واسه کی؟ واسه وقتی که از غصه دق کردم؟ یا وقتی که ازت ناامید شدم و راهمو از سمت تو کج کردم؟ خسته شدم. خسته شدم. به خدا دیگه طاقت ندارم. خودت میدونی همین الانی که دارم مینویسم، اشک توو چشمام جمع شده، بغض توو گلومو گرفته، دلم داره میترکه. به چه اسمی صدات بزنم جوابمو میدی؟ چجوری ازت بخوام دلت به رحم میاد؟ دلیل این دردی که توو دلم میزاری چیه؟ چرا هی یهویی بی دلیل باید دلتنگ اون نامرد بشم؟ مگه من چیکار کردم؟ هی خدا خدا کردم گفتم من که اینهمه به فکرشم، چرا یه بار به خوابم نمیاد؟ حداقل توی خواب ببینمش. درسته اون نامرد حتی توی خوابم مثل یه غریبه باهام برخورد میکنه. ولی بازم اشکال نداره، حداقل ببینمش. ولی نیست، انگار نه انگار. شب دعا میکنم و با دل امیدوار به زور میخوابم، صب پا میشم ببینم اجابت شده، ببینم پیامی چیزی اومده، با شوق میام میبینم هیچی نیست. اونقدر این روال تکرار شده که دیگه داره حالم از این زندگی بهم میخوره. نه میتونم بیخیال بشم، نه میتونم دعا نکنم، نه میتونم امیدوار نباشم. یه باره بگو تو رو آفریدم تا مرگ در زندگی رو هر روز به دیگران نشون بدی. امن یجیب المضطر اذا دعاه و یکشف السوء؟؟؟ الان یه مضطر داره صدات میزنه کجایی؟؟؟ من به اونچه کردم و دارم امیدی ندارم، فقط امیدم به فضل و کرم توئه. اینکه با تمام وجودم و با وجود تمام دردام ازت میخوام، برات مهم نیست؟ خب اینکه قبل از تمام این خواستنا، به خودت توکل کردم چی؟ اونم برات مهم نیست؟؟ به امید تو وارد این راه شدم. تنها گذاشتنم چه معنایی داره؟ اصلا فرض کنیم تو نخواستی وارد این راه بشم و من از روی حماقتم فکر کردم کمکم میکنی. ولی ایا خدایی که من میشناسم، اونقدر حقیر و دون پایه ست که امید بنده ای رو که حتی اصلا به خیال خودش داره راه درستو انتخاب میکنه رو ناامید میکنه؟ که تکیهگاه توکلش رو ویران میکنه؟ که پایه های باورش رو خراب میکنه؟ اما حتی الانم هر چی که دارم فکر میکنم میبینم تصمیمم اشتباه نبوده. من فکر کردم کمکم میکنی و وارد این راه شدم، درست یا غلط کاری ندارم، اما کار غلطی نمیخواستم بکنم، نیتم خالص بود و درست. پس حق داشتم فکر کنم کمکم میکنی. حالا من گمان بردم کمکم میکنی، تو آیا اون خدایی هستی که به گمان خوب بنده هات دست رد بزنی؟! .

اگه میدونست چقدر میتونه برام عامل انگیزه و شوق باشه، اگه میدونست چه دردی رو دارم تحمل میکنم، دردی که هر روز داره بیشتر میشه، اگه میدونست انتظاری که ازش دارم، ناحق نیست، اگه میدونست چقدر خرد شدم توی این روزا و شبای نبودنش، اگه میدونست. یعنی نمیدونه؟ بدبختی اینجاست که اونقدر اینا رو بهش گفتم که فکر نمیکنم ندونه! میدونه و بازم نمیخواد. این باعث و بانی تمام این درداست. نمیخواد! میدونه توی چه حالی ام و بازم نمیخواد. هر کی ندونه، ممکنه فکر کنه چقدر باهاش بد بودم که حاضر نیست تحت هیچ شرایطی برگرده. هیچکس نمیدونه. هیچکس. که چقدر دوستش دارم. که چقدر دلتنگش شدم.

عیب کار اینجاست که فکر میکنه دست خودمه. فکر میکنه اگه بخوام، میتونم بزارمش کنار. فکر میکنه دارم اغراق میکنم. میخوام نفرینش کنم! خدایا به حق تمام لحظاتی که با درد گذروندم قسمت میدم، همین عشقو توی دلش بزار. تا ببینم وقتی دلتنگ میشه، میتونه سراغمو نگیره. تا ببینم وقتی ناراحتش میکنم، دلشو میشکنم، میتونه نبخشه؟. تا ببینم اگه رهاش کنم، میتونه فراموشم کنه و بره سراغ زندگیش؟
اونوقت فکر کنم بفهمه چرا هر وقت دلمو میشکنه، بازم دوستش دارم، این یعنی چی؟ تا بفهمه چرا نمیتونم فراموشش کنم. تا بدونه مریض روانی نیستم، مردم آزار نیستم، دست خودم نیست اگه نمیتونم ازش دست بکشم. خیلی خوب میشد اگه همین عشقو میزاشتی توی دلش. حیف که هم تو دلت نمیخواد این کارو بکنی، هم من دعام مستجاب شدنی نیست. که اگر بود، حالا دست توی دست کنار هم بودیم، نه با یه دنیا غم، توی یه حال خراب.

ویرایش شده: الان فال گرفتم، فک میکنی چی اومد؟
یوسف گمگشته باز آید به کنعان .
این از اون وقتاست که قلبا اعتقاد دارم و حس میکنم که خدا جوابمو داده
فدات بشم که اینقدر مهربونی.

نویسنده سعی کرده در سایه عشق حقیقی که در اشعار مولانا پیداست، عشق نفسانی و هوس خودش را به مخاطب بقبولاند. میخواسته خواننده را با دلیل و توجیه و کمک گرفتن از مولانا و شمس و اصطلاحات و مفهوم عرفانی، به این سمت سوق دهد که قرار نیست خیانتی در کار باشد و هر چه هست، از عشق است! عشقی معصومانه!!! شخصیت اولیه داستان زنی است به نام اللا روبینشتاین که بیست سال است با همسرش زندگی مشترک دارد و صاحب سه فرزند است. اللا به گفته نویسنده داستان، متوجه خیانت های مکرر همسرش به خودش می شود. اما چگونه؟ با بوی عطری روی لباس همسرش یا با دیر آمدن همسرش! این در حالی است که در تمام داستان سعی شده به خواننده بفهماند که قضاوت عجولانه و نابجا نباید داشت. حال چطور فهمید شوهرش خیانت کرده؟ الله اعلم! سپس نویسنده داستان را همزمان با شرح دادن داستان شمس و مولانا پیش می برد و قواعد چهلگانه عشق را که به هر چیزی شبیه است الا قاعده (!) مطرح میکند. هدف اصلی این است که بگوید حالا اللا هم به حکم عشق و قواعدش حق دارد خیانت کند و برود سراغ مرد دیگری! از این هوس به احساسات معصومانه یاد میکند و طوری نمایش می دهد که انگار این حق همه است که خیانت کنند! که اگر وسط زندگی مشترک دیدند دلشان با همسرشان خوش نیست، بروند با کس دیگری بنای عشق بگذارند آنهم وقتی که هنوز تکلیف این رابطه را مشخص نکرده اند! خب پس بین شوهر اللا و خود اللا دیگر چه فرقی هست؟ تازه من می گویم که اگر شوهر اللا بخاطر هوس های زودگذر به سراغ زنهای دیگر میرفته و صد البته عشقی به آنها نداشته، لااقل خانه و خانواده اش را ترک نکرده و همچنان محبتش را هرچند کمرنگ تر، نثار آنها میکند. اما اللا چه؟ بعد از مدت ها نامه نگاری عاشق مردی غریبه شده و سپس به محل اقامتش می رود و سپس به اتاقش و در دل آرزوی این را دارد که آن مرد او را در بر بگیرد و از هم کام دل بگیرند! سپس با او می رود و همسر و سه فرزندش را رها میکند! هیچ هوسی هم در کار نیست! فقط نمی دانم چرا از تمام متن داستان اینگونه بر می آید که اللا برای هم بستر شدن با آن مرد غریبه لحظه شماری می کند و آرزوی گم شده اوست!! به اسم عشق، به کام نفس! اگر آن مرد غریبه یک آدم صوفی مسلک و پرهیزکار و مسلمان است، نباید این را بداند که به یک زن متاهل نباید نزدیک شد؟ در حالی که از همان اوایل داستان می داند اللا همسر و سه فرزند دارد! این رابطه از همان ابتدا غلط و شیطانی است! این رابطه را چه به عشق؟

از همان اوایل داستان که نویسنده سعی میکرد رابطه دختر بزرگ اللا با دوست پسرش را عشق بنامد، شک کرده بودم که عشق در ذهن نویسنده مفهومی بس پایین تر و پست تر از عشق واقعی را دارا باشد. آن هنگام که دخترش رابطه را با دوست-پسرش به هم می زند و دوست-پسرش هم دوست-دختری دیگر را انتخاب میکند (گفتن این متون بسیار خنده دار است!) فهمیدم که آن رابطه اصلا عشق نبوده! پس نویسنده از چه دفاع میکرد؟ جز از هوس؟! اگر عشق در کار بود، اینقدر زود تمام میشد و آن پسر یاری دیگر انتخاب میکرد؟ این است عشق؟ وقتی اللا همسر و سه فرزندش را آن هم بیخبر و بدون طلاق گرفتن رها کرد و با مردی غریبه رفت، آن هم به اسم (عشق)، دیگر مطمئن شدم عشق در نظر الیف شافاک همین لذت های پست و زودگذر دوزاری است که امروز هست و فردا نیست!

تمام قسمت هایی که مربوط به اللا بود را به اکراه خواندم چون وجدانم نمیطلبید شاهد خیانت باشم و بدتر از همه، توجیهات مسخره ای که فقط برای دلخوشی بعضی ها خوب است را بخوانم. در فکرم بود که شاید نویسنده بخواهد آخر داستان همه این سوء تفاهم ها را به کمک یکی از آن قواعد چهلگانه حل کند. یکی از آن قواعد حرف از آزادی در عشق می زند. بله عشق باعث آزادی است. اما آزادی از قید و بندهایی که انسان را به جمود و نیستی می کشانند. نه آزادی از قواعدی که عشق را شکل می دهند. اگر قرار باشد در آسمان پرواز کنیم، خب، باید اول قواعد پر زدن را بدانیم و موبه مو اجرا کنیم! اولین قانون عشق تعهد است. در زندگی اللا تعهد چه جایی دارد؟ وقتی جایی که باید تعهد داشته باشد، ندارد و جایی که نباید داشته باشد، دارد، چه فایده از این تعهد؟! تعهد در برابر مردی غریبه! اما آخر داستان اللا رفته بود و خانواده اش را رها کرده بود. آن هم به نام عشق! آه که چه مظلومی عشق!

عاشق، نمی تواند نامرد باشد، خیانت کند، یا از زیر بار مسئولیتی که دارد شانه خالی کند. چه اصراری است که لذت ها و هوس های دل سرگردان خویش را عشق بنامند؟ جز اینکه میدانند هوس های رنگارنگ و بی مایه شان، از عشق اعتبار میگیرد و الا بدون عشق، بوی گندش همه هستی را میگیرد! فرض بگیریم همسر اللا خیانتکار و پست است. وظیفه اللا در برابر سه فرزندش چه می شود؟ آنها چه گناهی دارند که باید شاهد این باشند مادرشان سرسپرده مردی غریبه شده و آنها را رها کرده است؟ هر چند می دانم اینگونه روابط و اینگونه زندگی ها برای غربی ها خیلی وقت است عادی شده. اما تعجبم از این است که چرا خیلی از خود ماها که از بچگی با قواعد اسلامی بزرگ شده ایم و رابطه با زن متاهل را از بدترین پستی ها می دانیم، باز هم آن را می پسندیم؟ انسان عاشق می داند که بین عشق و هوس، به عرض یک مو فاصله هست! کمی بلغزد، تمام مفهوم و اعتبار و اللهیتی که برای عشق قائل است، یکباره چون دود به هوا می رود و جز تمثالی سیاه و سوخته، چیزی نمی ماند.

تمام دید مثبتی که به شمس و مولانا داشتم، با این پایان تلخ انتخاب اللا دود هوا شد. تازه میفهمم که شاید کل داستان شمس و مولانا را برای توجیه کارهای اللا مطرح کرده باشد! هر انسانی با رجوع به فطرت خود می تواند بفهمد خواست خدا چه هست و چه نیست. بعضی کارها در فطرت انسان سیاه و کدرند و انسان آنها را بر نمی تابد. یکیش همین خیانت! دیگری رابطه به زن متاهل! اصلا ربطی به دین و ایمان ندارد. کثیف است! بوی گندش مسیحی و مسلمان و کافر را مشمئز میکند. اگر کسی اینها را میپسندد نشانه این است که از فطرتش دور شده. وقتی دائم در معرض بوهای بد باشی، دیگر به آنها عادت میکنی و حسش نمیکنی. باید مدتی به خلا درونت رجوع کنی تا ببینی راه چیست و بیراهه کدام است. انسانها دائما در حال فریب خود هستند. حال آنکه حقیقت درونی خود را نمیتوانند فریب دهند. با دست نمیتوان جلوی نور خورشید را گرفت.

اگه آدمی که منتظرشی، لااقل گهگاهی نشون بده به فکرته، به یادته، و یا از اینکه دلتو شکسته، دلشکسته شده و از اینکه ناامیدت کرده شرمنده ست، انتظارت، درد کشیدنت، اینکه دوستش داری و دلتنگشی، دیگه در نظرت احمقانه نیست. اما وقتی اینجوری نباشه و دست تقدیر، دستتو گذاشته باشه توی دست یه آدم سنگدل مثل تو که با تمام وجودش نشون میده هیچ ارزشی برای دلت و زندگیت و وقتی که براش گذاشتی و دلتنگیات قائل نیست، از خودتم متنفر میشی که چرا اصلا دوستش داشتی؟! 

اینکه هر چند وقت یه بار سری به زندگیم میزنی تا ببینی هنوزم منتظرت هستم یا نه، بعد میری و امید و انگیزه و عشقم رو نادیده میگیری، یعنی هنوز بزرگ نشدی و نمیدونی باید چطور رفتار کنی. دوست داشتم برگشتنای غیر منتظرت و بزارم به حساب دلتنگی یا دوست داشتن ولی متاسفانه تو اصلا نمیدونی قراره چیکار کنی با دلی که دوستت داره. شایدم لذت میبری وقتی میدونی یکی یه گوشه دنیا منتظرته و دوست داره و دوست داری این دوست داشتن امتداد داشته باشه ولی نمیخوای خودتو درگیر دوست داشتنم بکنی و زیر مسئولیت قرار بگیری. فقط میخوای خیالت راحت باشه از اینکه هنوز دوست دارم. بعد که خیالت راحت شد، دوباره میری و غیب میشی و کیف میکنی از اینکه من هنوز درگیرتم.

خوبه دیگه! چه اهمیتی داره من چقدر درد کشیدم و منتظر موندم و به خودم تلقین کردم که یه روزی میرسه که ارزش این عشقو میفهمی و کنارم میمونی؟ من که همیشه هستم پس مهم نیست چطور موندم و چطور روزا و شبام رو سپری کردم. اما باید بگم که من دیگه اون آدم سابق نیستم. همون آدمی که اگه قهر میکردی، تا صبح بیدار میموند و خودش رو لعنت میکرد که چرا باعث ناراحتیت شده. همون آدمی که نمیتونست بزاره با دلخوری بری. همون آدمی که هر غروب دلش هواتو بکنه و بند بند وجودش پر بکشه برای یه لحظه بودنت. همون آدمی که هر وقت میومدی، میدیدی چند ده تا پیام برات گذشته و چقدر هم منتظرت مونده. همون آدمی که تا ساعتها بعد از رفتنت، پیاما رو میخوند تا مطمئن بشه دوستش داری یا نه. همون آدمی که تک تک کامنتای وبلاگش را با این دید که ممکنه تو باشی میخوند، همون آدمی که تمام سوابق مرور چند ده روز اخیر وبلاگش رو چک میکنه، شاید آی پی مشکوکی پیدا کنه و بفهمه به وبلاگش سر زدی. من دیگه اون آدم نیستم. چون تو اون حامدو نخواستی. پس احساس بی ارزش بودن و نخواستنی بودن کردم. اونقدر خودمو سرزنش کردم و خرد کردم، که دیگه چیزی از اون حامد باقی نمونده. سرزنشت نمیکنم. "من" زیاد و بیجا دوست داشتم. یعنی دوست داشتنم رو جایی که نباید به خرج دادم. فکر میکردم اگه قراره در دلم دوست داشتنی باشه، همش باید مال تو باشه. تو اصلا این دوست داشتن رو نمیخواستی. تو میخواستی یه سرگرمی کوتاه باشم و زود کوتاه بشم از زندگیت. نشد! چون دلم گیر بود چون هر چقدرم ازت رنجیده میشدم، دلم خیلی سریع میبخشیدت. اما الان دست دلم خالیه! میفهمی؟! تمام بهانه هاش رو از دست داده.

همیشه فکر میکردم اگه بهت بگم بیا رابطه رو تموم کنیم، کوچیکترین تلاشی نمیکنی که اینکارو نکنیم، حتی استقبال هم میکنی! و تو نمیدونی که چقدر تاسف باره وقتی آدم به این جا برسه که اینطوری حس کنه. چقدر دلت میشکنه وقتی میبینی همون اندازه که وسط میدون هستی، نیست! و البته خودتم میدونی که حسم اشتباه نبود! این منو سرخورده و دلشکسته میکرد، وقتی میدیدم، تمام تلاشم با تو بودنه ولی از نبودنم استقبال میکنی. نمیتونستم رهات کنم چون امید داشتم یه روز اینهمه دوست داشتن رو ببینی و بخوای جوابی متناسب بدی. فکر میکردم محبت واقعی میتونه دلت رو نرم کنه و حتی اگه مسیرت کاملا با من فرق میکنه، بخوای با من هم مسیر باشی بعد ها دیدم بهتره من باهات هم مسیر باشم. نخواستی نخواستی. من چیزی رو بهت تحمیل نکرده بودم، از روز اول تنها خواستم این بود که فقط بهت بگم دوستت دارم و بعد برم برای همیشه. هنوز اون پیام رو دارم. توش ذره ای توقع پیدا نمیکنی! فقط نمیخواستم شرمنده دلم باشم و خودمو بابت سکوت و نگفتن حرف دلم سرزنش نکنم. 

حالا، این منم حامد، با قلبی که دیگه نمیتونه مثل هیچ زمان دیگه ای دوستت داشته باشه و دلتنگت بشه. اگه بهم بگی میمونی، ذوق زده نمیشم. اگه بگی میری، دق مرگ نمیشم. بودنت چیزی بهم اضافه نمیکنه و رفتنت، چیزی ازم کم نمیکنه! نه تنها تو، که از بودن هیچکس دیگه ای به شوق نمیام و نبودن هیچ کس دیگه ای منو ناراحت نمیکنه غم و درد از چهار ستون احساسم سر رفته. میترسم بگم، ولی گویا سنگ شدم و کلا احساسمو نسبت به همه چیز از دست دادم! خیلی بده آدم دیگه دوست نداشته باشه کسی رو وارد زندگیش کنه، براش وقت بزاره، هم و غم بودن و نبودنش رو داشته باشه، نسبت به بارون و برف و حس دوست داشتنی دو نفره قدم زدن زیر بارون و کلا نسبت به هر چیزی بی تفاوت باشه. آدم بی احساس، مثل آدمیه که فلج کامله، از هیچ چیزی نمیتونه لذت ببره و هیچ چیزی نمیتونه بهش امید بده.

اگه بخوام دنبال مقصر باشم، خودمم که بدون هیچ تعللی و با شوق و ذوق دلمو سپردم دست کسی که اصلا نمیخواست منو برای خودش نگه داره وقتی دیدی دده نشدم، خودت خواستی منو خاموش کنی اون موقع که فهمیدی خیلی دوست دارم و احساسم با آدمای دیگه فرق میکنه، تازه انگار بیدار شده باشی، تازه انگار بخوای تصمیم بگیری منو دوست داشته باشی یا نه. ولی فهمیدی که من نمیتونم برات اون زندگی ای رو که دوست داری فراهم کنم. ولی اون موقع متاسفانه دیگه وقت خوبی برای این تصمیم نبود. من دل بسته بودم و نمیتونستم به سادگی بگذرم همین شد که دیر به دیر سر زدی، بهانه آوردی، بارها دلمو شکستی، هر کاری کردی تا ازت دل بکنم و خودم بگم غلط کردم اما نگفتم! هر چقدر سر زدی دیدی دارم از تو میگم و از عشقی که روز به روز داره بیشتر میشه. ترسیدی ترسیدی این دوست داشتن بشه یه مار بزرگ و بپیچه دورت و خفت کنه و نزاره اون زندگی ای رو که دوست داری داشته باشی. 

اما من برای کوتاه اومدن فقط نیاز داشتم بدونم دوست داشتنم اثر داشته و اینهمه مدت پای آدمی که قلب نداره ننشستم. پای کسی نشستم که این دوست داشتن رو دیده و پسندیده و ستایش میکنه. دوست داشتم ببینم همون اندازه که درگیر توام، درگیر منی! وگرنه آدمی که یه بار ترکت کرده، دیگه اصلا نباید اسمشو آورد. وقتایی که میومدی، امید پیدا میکردم که شاید این دوست داشتن روی تو اثر گذاشته باشه. همین بود که با اصرار سعی میکردم بفهمم حس واقعیت چیه. و هر بار با دیوار سنگی روبرو میشدم حتی اگه نمیخواستی کنارم باشی، میتونستی نشون بدی دل به سنگ نبستم! احساسات واقعیت رو بروز نمیدادی. ای کاش میگفتی تا اینقدر اصرار نکنم و از خودم متنفر نشم و اینقدر خودمو لعنت نکنم و اینقدر خودمو برای خودم خرد نکنم تا لااقل الان چیزی توی وجودم میدرخشید که به بودنش افتخار کنم.

محمد جواد هر چقدر هم برای تو جدی بود، برای من بی اهمیت بود. چون خودم میدونستم قصدم چی بوده و چیکار کردم و نکردم. اما از این در اضطراب بودم که نمیتونستم بهت ثابت کنم هدفم چی بوده. من آدمی نیستم که با همه گرم بگیره. در واقع تنها دختری که در تمام عمرم باهاش گرم گرفتم تویی. من خودم میدونستم گناهی نکردم (جز اینکه بی خبر با اون اکانت با یه اسم دیگه که به قصد کار معقول دیگه ای ساخته شده، وارد شدم و نزدیک یک ساعت توی محیط عمومی با چند نفر صحبت و شوخی کردم) اما نمیدونستم چطور بهت ثابت کنم نرفتم به کسی پیام خصوصی بدم و یا این کارو هزاران بار دیگه تکرار نکردم و فقط همین یه بار بوده! تو اون رو کردی یه بهانه برای مقایسه کردن من با بقیه که چقدر حرفه ای دها نفر رو همزمان زیر نظر میگیرن و به هیچ کدوم واقعا دل نمیدن و فقط دنبال لذتن. تو خودتم سر همین قضیه مقصری! به جای اینکه بیای از خودم بپرسی، رفتی و هی با خودت فکر و خیال کردی و صحنه جرم رو مجسم کردی و حکم دادی و حکمو اجرا کردی! دل اگه دل باشه، آب از آسیاب علاقه اش نمیفته! تو دنبال بهانه بودی تا تمومم کنی. اگه واقعا دوستم میداشتی، میترسیدی که اگر اشتباه کرده باشی، خدایی نکرده آسیب جبران ناپذیری به عشق توی دلت بزنی و برای همین اول از همه سراغ حقیقت رو از من میگرفتی.

اونقدر روزا و شبا رو منتظرت بودم، که دیگه از انتظار سیرم. تنها دلیل اینکه این بار هم به دلم اجازه دادم زندگیمو تو دستش بگیره، اینه که دلم واسه آدمی که بودم تنگ شده و امید دارم بتونم دوباره همون آدم عاشق که قلبی بی قرار توی سینش داره بشم. اگه دوستم داشته باشی، همون طور که من صبر کردم و انتظار کشیدم، صبر میکنی و انتظار میکشی و با چکش میفتی به جون قلب سنگم. شاید بتونی نرمش کنی شاید یادم آوردی هنوزم دوست داشتن و مورد دوست داشته شدن قشنگه، هنوزم عشق زیباست و زندگی ارزش شاد بودنو داره اگرم حوصله نداری و دوست داشتنی در کار نیست که به سلامت. مهم نیست 

دوست داشتن تا جایی ارزش دنبال کردنو داره که بفهمی طرف مقابلت هم به سمت تو کششی داره. در غیر اینصورت تحمیل کردن احساسته به دیگری.